هگزا چم

پودر قطعه شویی پودر نانو کارواش

پودر قطعه شویی

پودر قطعه شویی

بخش های خوراکی که قابلیت هضم متغیر را نشان می دهند غیر ایده آل در نظر گرفته می شوند (ون سوست، 1994). اگرچه بخش NDS خوراک تقریباً کاملاً در دسترس است (ون سوست، 1994)، تغییرپذیری کسر NDS در خوراک های آزمایش شده می تواند به دلیل تأثیر تانن ها باشد، زیرا آنها می توانند با کربوهیدرات ها و آنزیم ها واکنش دهند. و پروتئین های خوراک برای تشکیل کمپلکس های غیر قابل هضم (هاگرمن و همکاران، 1992؛ رید و سولر، 1987؛ رابینز و همکاران، 1987). به گفته رید و همکاران. (1990)، اکثر کمپلکس های تشکیل شده در مواد شوینده خنثی محلول نیستند. همانطور که کمپلکس ها در بخش NDF مدفوع بازیابی می شوند، نسبت NDS در مدفوع کاهش می یابد و بنابراین ارزش هضم واقعی NDS بیش از حد برآورد می شود. بنابراین، وجود تانن در جیره ممکن است منجر به شیب بالا در تست لوکاس شود. رید و همکاران (1990) دریافتند که نیتروژن در برخی از گونه های استوایی به دلیل وجود تانن از نظر تغذیه ای یکنواخت نیست. با این حال، درجه رسوب پروتئین ها به وزن مولکولی و واکنش پذیری بستگی دارد تا محتوای تانن ها (کومار، 1983؛ مککار و همکاران، 1990؛ هاگرمن و همکاران، 1992). احتمالاً در این زمینه است که هیچ رابطه معنی‌داری (05/0p>) بین محتوای ترکیبات فنلی در خوراک‌ها و قابلیت هضم واقعی تخمینی بخش NDS وجود ندارد.یافته های این مطالعه با یافته های Van Soest (1967)، Seoane (1982)، Laforest و همکاران در تضاد است. (1986) و کریستن و همکاران. (1990)، که گزارش داد NDS در برخی از یونجه ها و سیلوهای معتدل حبوبات و علف از نظر تغذیه یکنواخت است. با این حال، در آزمایش دیگری از لوکاس با مقداری علف معتدل و حبوبات، Aerts و همکاران. (1978) محتویات سلولی را از نظر تغذیه ای یکنواخت ندیدند. نویسندگان مقادیر قابل هضم واقعی را بسیار بیشتر از 100٪ به دست آوردند و پیشنهاد کردند که این ممکن است ناشی از افزایش قابلیت هضم واقعی محتویات سلولی با افزایش درصد محتویات سلولی، یا از کاهش ماده متابولیک با افزایش درصد محتویات سلولی یا هر دو باشد.در مطالعه حاضر، مقادیر متابولیک برآورد شده از آزمون لوکاس برای گونه‌های منفرد به جز برگ‌های F. albida تفاوت معنی‌داری (05/0p>) با صفر نداشت. میانگین کسر متابولیک کمتر (3.4 گرم در 100 گرم مصرف DM) از آنچه توسط Van Soest (1967)، Aerts و همکاران گزارش شده بود، بود. (1978)، لافورست و همکاران. (1986)، Seoane (1982)