هگزا چم

 پودر قطعه شویی مواد شوینده کارواش خانگی

پودر قطعه شویی

پودر قطعه شویی

کسر A و مقادیر مختلف B1 و B2 تجزیه پذیر در شکمبه در نظر گرفته می شود و با جزء DIP مطابقت دارد. پروتئین موجود در بقایای NDF با دیواره های سلولی گیاه مرتبط است و شامل بخشی از بخش B2 و تمام بخش های B3 و C می شود (ون سوست و فاکس، 1992). در حالی که شناسایی 5 جزء نشان دهنده پیشرفت در درک هضم پروتئین است، تجزیه و تحلیل نمونه ها پیچیده تر و وقت گیرتر شده است.تخمین انحلال پذیری شکمبه و تجزیه پذیری بخش های پروتئینی مواد خوراکی را می توان با تکنیک های in vitro و in situ انجام داد (Nocek, 1988). رویکرد درجا برای جداسازی فراکسیون های پروتئینی به عنوان کار فشرده و در معرض تغییر به دلیل شرایط تجربی مورد انتقاد قرار گرفته است (Nocek, 1988). تکنیک‌های آزمایشگاهی بر حلالیت پروتئین در حلال‌های مختلف به جای ویژگی‌های تجزیه‌پذیری متمرکز شده‌اند و به دلیل فقدان پایه بیولوژیکی مورد انتقاد قرار گرفته‌اند (Nocek، 1988). این انتقاد را می توان به تجزیه و تحلیل پنج بخش پروتئینی که توسط Pichard و Van Soest (1977) مشخص شد، که منحصراً بر روی روش های آزمایشگاهی متکی است، تعمیم داد.پروتئین موجود در غذا در روده جزء پروتئینی است که از تجزیه شکمبه فرار می کند تا در دستگاه روده کوچک هضم و جذب شود. اخیراً روشی برای اندازه گیری مقدار پروتئین موجود در روده خوراک ها توسط Calsamiglia و Stern (1995) پیشنهاد شده است. این یک روش سه مرحله‌ای است که شامل 16 ساعت انکوباسیون در محل شکمبه نمونه‌های آزمایشی تکراری بسته شده در کیسه‌های داکرون و سپس دو هضم آنزیمی در شرایط آزمایشگاهی (پپسین/HCl برای 1 ساعت در 390 و سپس هضم پانکراتین 24 ساعته در 390) است. . پروتئین هیدرولیز نشده با 100٪ (w/v) تری کلرواستیک اسید رسوب داده می شود. مزایای این روش این است که مبنای بیولوژیکی تکنیک های درجا با کاهش کار و هزینه تکنیک های in vitro دارد. روش Calsamiglia و Stern (1995) (C و S) کامل‌ترین تلاش را برای تقلید از شرایط بیولوژیکی کل دستگاه گوارش نشخوارکننده برای اندازه‌گیری کمی تجزیه‌پذیری روده و در دسترس بودن بخش پروتئینی خوراک نشان می‌دهد.